Idąc wzdłuż ścieżki, otoczonej bujną, tropikalną roślinnością, dostrzegamy pierwszy błysk srebrzystej wody. Nasze kroki stają się coraz szybsze, jakby pociągane magnetyczną siłą tego miejsca. Wreszcie, stajemy na skraju wąwozu, a przed nami rozpościera się niezwykły widok: potężne kaskady Wodospadów Wiktorii, spadające z ogłuszającym hukiem do głębokiej przepaści. Woda spada z taką siłą, że drobne kropelki rozpryskują się w powietrzu, tworząc tęczę, która wydaje się tańczyć w rytmie wodospadu. Jest tak wilgotno, że musimy chronić aparaty fotograficzne, żeby nie zamokły. Dookoła rozlegają się dźwięki dzikiej przyrody – śpiew ptaków, nawoływanie pawianów i odległy ryk hipopotamów. To chwila, w której czas staje w miejscu. Siadamy zatem na przydrożnym kamieniu i podziwiamy majestat i potęgę natury.
