Na Placu Św. Franciszka z Asyżu (Plaza de San Francisco de Asis) znajduje się Bazylika, otoczona odrestaurowanymi, kolonialnymi budynkami, co mocno kontrastuje z odrapanymi, zapuszczonymi kamienicami, w bocznych uliczkach. Z jednej strony potężna porcja historii, tej dawnej, dawno już zapomnianej, z drugiej zaś, skrzypiące, dziurawe drzwi, na zardzewiałych zawiasach, jak kwik osiągnięć rewolucji. Tak, Hawana to miasto pełne kontrastów, miasto pięknych barokowych fasad na Starym Placu (Plaza Vieja) i brudnych zacieków na zmurszałych ścianach budynków za rogiem. Ulicznym rynsztokiem płyną cuchnące ścieki, na chodniku walają się zmurszałe cegły i gruz, a w zaniedbanych zaułkach beczkowóz leje wodę do plastikowych kanistrów. Z drugiej strony Hawana to miasto szczęśliwych, umorusanych urwisów, wiecznie biegnących za piłką i zadumanych staruszków na ławce w parku, z nieodłączną fajką lub cygarem. Miasto zmęczonych kobiet prezentujących ukradkiem swoje wdzięki w obcisłych spódniczkach i zakonnic zmierzających do swoich parafii na zdezelowanym rowerze. Głównym budynkiem Starej Hawany, widocznym z daleka i znajdującym się tuż obok Parku Braterstwa (Parque de la Fraternidad) jest budynek Kapitolu (Capitolio Nacional de Cuba), wzorowany na znajdującym się w Waszyngtonie Białym Domu. Ten kubański, oczywiście jest i musi być, lepszy niż amerykański oryginał; jest o metr wyższy, szerszy i dłuższy. Nieopodal znajduje się Park Centralny i blisko stąd już do Zamku Castillo de San Salvador de la Punta, który znajduje się w centralnej części cyplu i stanowi początek nadmorskiej promenady Malecon, gdzie zaczynają i kończą się moje wędrówki po Habana Vieja.
