#PrayforUkraine [FELIETON]

Jeszcze kilka dni temu nie pomyślałabym, że w świetle dzisiejszych bajek świat opowie nam tę najgorszą. Tę, gdzie wygrywa antagonista, lecz nie jest to zakończenie jakiego wszyscy oczekiwali, a takie, którego wszyscy się bali.

Doszłam do wniosku, iż tłusty czwartek jeszcze przez wiele lat będzie dla mnie dniem smutnej nostalgii. Kilka godzin przed wybiciem poranka w dzień święta pączków, śniłam o tym, jaki smak pączka dziś spróbuję. Względem tego jestem bardzo wybredna, ponieważ "te tradycyjne" mi nie smakują, jednak ochotę odebrała mi wiadomość z samego rana. Wówczas zostałam wybudzona przez moją roztrzęsioną współlokatorkę i poinformowana, że mam pożyczyć jej na chwilę swoją kartę bankową. Zdziwiona i zaspana zapytałam dlaczego, a potem usłyszałam te pięcioliterowe słowo, które ziściło najgorszy sen. Wojna…

Wtedy zaczęło się to, czego najbardziej się obawialiśmy. Przez kilka dni pytałam, próbowałam pomóc, próbowałam zrozumieć, jednak nie potrafiłam. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić tego, że nagle czyjeś życie zmienia się w szkołę przetrwania.

Powiem ci, czym naprawdę jest wojna. Psychozą spowodowaną nieumiejętnością zrozumienia wzajemnych zależności. Nieumiejętnością ustosunkowania się do naszych bliźnich. Do naszej ekonomicznej i historycznej sytuacji. A przede wszystkim do nicości. Do śmierci. (John Fowles)

Wojna jest niszczycielem fundamentów, które budowaliśmy przez lata. Wówczas w jednej chwili topią się nasze marzenia i pozostaje nam żyć w świecie, który co dzień się kurczy. Co noc słychać alarm, co noc ktoś ginie, co noc ktoś płacze… Co noc ktoś traci dom…

Kiedy patrzę na ten obraz świata mam ochotę zniszczyć pędzel jak malarz, którego dzieło okazało się porażką, bo czym ci ludzie zawinili, że spotyka ich takie nieszczęście? Chciałabym znać odpowiedź na to pytanie, jednak historia zawsze zatacza błędne koło, a wojna, niestety jest nieodstąpionym elementem ludzkości. To element układanki, który w żaden sposób do niej nie pasuje, a wręcz jeżeli się pojawi, to doszczętnie ją rujnuje. Niesamowite jest, iż trzymamy w dłoni ten łatwopalny skrawek, mimo, iż wiemy, jakie są konsekwencje jego podpalenia.

Obserwowałam dzień i noc – co się dzieję, sprawdzałam wiadomości i mimo, iż nie dotyczyło to mnie, to jednak w głębi gdzieś burzyło porządek i rujnowało moje wnętrze. A co, gdybym to była ja? A co, gdybym to ja była właśnie tą osobą, która w ciągu jednej nocy traci wszystko?

Kilka lat temu pewna bliska osoba pokazała mi filmik, gdzie dziewczynka zdmuchuje świeczki podczas urodzin, a chwilę później ten szczęśliwy widok małej dziewczynki zepsuł obraz wojny. Wtedy stwierdziłam, że to jest najgorsza rzecz na świecie. Moment, kiedy tracisz wszystko, a inni wokół tylko mówią: "takie życie". Wówczas chce mi się śmiać, ale jest to tylko pusty śmiech rozpaczy, który tylko cienką granicą odłączony jest od płaczu.

Chciałabym, żeby ci ludzi byli wolni. Chciałabym, żeby ten moment, w którym giną ludzie – minął. Trwa to zbyt długo, a jednak mimo to, że w ostatnim czasie zdarzyło się tyle cierpienia, istnieją jednostki, które tego nie widzą. Jednostki, które kierują się chęcią władzy. Ile ludzie muszą płacić za to, żeby jeden człowiek zrealizował swoje ambicje?

Jednak są ludzie, którzy nadal żyją według wartości i etyki – różne są tego oblicza, lecz te oblicza przejawiają się w jasne czyny, dzięki którym możemy poczuć, że na świecie istnieje jakaś iskierka dobra. Wiele miast, wielu ludzi pomaga, bądź angażuje się jak tylko potrafi. To sprawia, że ludzie czują się "bardziej ludzcy" w obliczu tego, co się stało. Bądźmy tacy zawsze. I pamiętajmy, że przemoc nie jest rozwiązaniem.

Ewelina Szymańska